witte strepen

Ik zit op het balkon en geniet van de warme zon op mijn huid. Ik heb naast me een bakje kersen staan waarvan ik er zo af en toe een van in mijn mond stop. Ik ben al bezig met het voorbereiden op mijn tentamen want over 3 weken moet ik voor de bijl. Toch dwaalt mijn blik steeds af naar de blauwe lucht boven me. Ik zie witte strepen in de lucht. Langzaam verdwijnen ze. Opnieuw trekt er een streep aan mij voorbij. Ik denk aan de mensen in dat vliegtuig. Zullen ze zich vervelen? of juist nu even naar beneden kijken om te zien wat onder hun door suist? Ik denk aan hoe heerlijk het moet zijn om nu op vakantie te gaan en hoe jammer het is als je net weer terug komt.

Ook dwalen mijn gedachten af naar de vlucht die wij straks gaan maken. Mijn reis met overstap duurt al 13 uur. Ik moet dus wat gaan verzinnen om te doen in het vliegtuig. In elk geval gaat mijn laptop mee zodat ik weer een blog verhaal kan schrijven. Maar de puzzelboekjes en leuke muziek op de MP3 mag ook niet ontbreken. Het is eigenlijk best saai om te vliegen maar waarom vindt ik het dan toch zo spannend?

Het is de reis naar het onbekende, de ontdekkingstocht. Het is het stijgen en het landen, het zijn de medepassagiers waarvan je je afvraagt waar zij naar toe zouden gaan. Het is zelfs dat zenuwachtige gevoel als je voor de douane staat en een ambtenaar je met een nors gezicht, in zich opneemt terwijl hij je bestudeert op je altijd lelijke pasfoto in je paspoort, om uiteindelijk te zeggen dat het oké is. Yes, je bent binnen achter de douane. Dan volgt nog het windowshoppen en naar de klok kijken want je wilt natuurlijk niet je vlucht missen. Dus zit ik ook altijd te vroeg bij de gate om de zojuist beschreven medepassagiers in me op te nemen en te raden wat zij van plan zijn om te doen. Dan wordt je vlucht omgeroepen, de gate is geopend… de reis kan van start gaan, op naar het onbekende…

Het lijkt wel dichter bij te komen met elke streep die ik aan de horizon tel.
José