Onweer

Ik heb iets met wolken. In het bijzonder onweerswolken. Op dit moment hoor ik het in de verte al rommelen. Er is de afgelopen dagen een hittegolf aanwezig en nu komt in deze regio (zuid Holland) eindelijk de verlossende bui die alles weer een beetje kan voorzien van water. En mij dus van veel plezier. Maar wat is dat nou met die onweer?!

Het start al met de prachtige wolken die worden voortgebracht. Hoog in de atmosfeer blazen ze op tot prachtige creaties. Je ziet dan de bui letterlijk hangen, want het kan niet anders als dat het gaat knetteren. De meeste mensen zorgen dan dat ramen en deuren gesloten worden maar ik. Ik ga dus een mooi plekje uitzoeken op het balkon onder de overkap.

Ik speur de horizon af op veranderingen. Soms is het, het uitblijven van de wind, de eerste koele bries, het gerommel in de verte dat voorspeld dat er een zeer actief front aan komt. Langzaam voel je de spanning stijgen. Vervolgens worden stil. Straten worden leeg. Iedereen is in afwachting van wat gaat komen. Het begint te regenen. De wind trekt aan. Het voelt alsof je nu in een stoomversnelling komt. En daar is die magische flits… Wie zag ‘m? sloeg ie  in en hoeveel seconden zitten er tussen de flits en het gerommel. Altijd leuk om te weten hoelang je nog hebt voordat de storm echt boven je is. 

Op dit moment valt de eerste verkoelende regen neer het gerommel zwelt al aan. Straten zijn leeg… Kom maar op ik ben er klaar voor.  
Groeten jose

 

 

Cherida,... speciaal voor jou.

Daar ben ik weer,… terug van weggeweest. Zo kan je het wel noemen. Het is niet zomaar dat ik ben weggeweest. Ik ben een van mijn beste vriendinnen verloren. Ik kende haar al vanaf de 1^e klas MBO. Tja ik draai er niet omheen. Het is zoals het is. Maar het deed wel verrekte zeer. Een dat zeer maakte dat mijn brein even op pauze stond voor blogs. Ik had het zelf eigenlijk niet eens door. Totdat nu de gewone zaken weer hun weg terug weten te vinden in mijn brein. Zoals het schrijven van mijn blog. Maar voordat ik daar weer mee verder ga wil ik eerst nog even mijn aandacht richten op de afgelopen periode en mijn lieve vriendin.

(deze foto is genomen op haar huwelijk een prachtige dag!)

 

Ik schrijf normaal niet over anderen hun leven, in elk geval niet als ik ze persoonlijk ken. Maar daar komt vandaag dus een uitzondering op. Mijn lieve vriendin Cherida. Voor vele bekend als cher. Ze was pas 35 en nog in de bloei van haar leven. Maar de rot ziekte ‘borstkanker’ sloeg eerder al een keer toe en hij herpakte zich stevig deze keer. Steviger als we hadden gedacht. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ze doorstond het allemaal even dapper en sterk met een brede glimlach op haar gezicht. En ondertussen probeerde we samen met elkaar te leven alsof er gewoon weer een morgen kwam. Zo redde we het best een hele tijd.

Maar zo onvermijdelijk als het was, kwam er een dag dat er voor haar geen morgen meer kwam. Ik stapte net in de auto om naar haar toe te gaan toen mijn mobiel over ging. Het was het telefoontje dat je niet wilt krijgen, maar eigenlijk ook wel had verwacht.
Na wat andere ingelicht te hebben ging ik opweg naar haar. Ik zal die rit nooit vergeten. Het was de laatste keer dat ik naar haar toe kon rijden, ook al was ze er  dan niet meer.

De automobilisten zullen wel gedacht hebben, sentimenteel typje daar in de auto, maar het deed me niks. De tranen stroomde over mijn gezicht die laatste rit. Met het nummer van eva Cassidy – Fields of Gold, op repeat. Net je vriendin van 35 overleden,… veel te vroeg,… heel heftig! Luister mee:  Eva Cassidy Fields of gold

De rest van de week was ik sterk. Sterker dan ik dacht. Haar man en zoontje ook zo sterk!! en samen met twee hele goede vriendinnen en de familie hebben we ons door de week geworsteld, tot aan haar begrafenis. Begrafenissen en definitief afscheid nemen is gewoonweg klote! Maar deze keer was het wel heel erg mooi. Ze had het zelf nog geregeld en het was echt een afspiegeling van haar persoonlijkheid. Met mooie woorden en een traan en een lach. Een waardig afscheid van een echte topper!! Dat zeiden we altijd tegen elkaar. 

Nu is ze begraven op een hele mooie plek, en vinden de mooie herinneringen ook weer hun weg. Ze is overal eigenlijk nog een beetje bij, denk ik vaak. Er zullen wel geen nieuwe herinneringen meer bij komen met haar maar ik ga de herinneringen die ik heb heel erg koesteren! En ook ga ik er vele bijmaken. Niet dat ik het haar nog kan vertellen, maar gewoon voor mezelf. Om te herinneren dat het leven te kort is om het weg te laten vloeien zonder betekenis. Geniet geniet geniet!!!, en carpe diem - voor iedereen. Dat laatste was haar lijfspreuk. En ik ga jullie er dan weer over vertellen op dit blog. Zodat ik het zelf ook niet kan vergeten wat voor herinneringen ik allemaal heb… Rust zacht lieverd, vergeten wordt je niet, wel gemist!
Jose.

(Dit kuntwerk maakte we voor haar omdat ze het zo mooi vond op een dag die we eigenlijk met elkaar hadden moeten vieren maar toen was ze al te ziek. De blik in haar ogen toen we het haar gaven was echte fantastisch een maakte alsnog een mooie dag en herinnering een paar dagen later.)