back to work

De eerste week samen zit er op. En.... het is goed bevallen. Het is heerlijk om weer samen te zijn. We zijn uit eten geweest, hebben veel kopjes koffie en thee gedronken, gefietst, gewandeld, lekker voor de tv gehangen, boodschappen gedaan en het best van alles, lekker samen in slaap vallen (al snurkt ie wel:).
Op de tweede paasdag zijn we weer voor het eerst samen met de trein gegaan naar matthijs zijn ouders in Apeldoorn. Het witte landschap, de jonge lammetjes die schuilde bij moeders, de bossen waar je tussendoor rijd. Alles leek opeens mooier dan eerst. Ik waardeer nu de kleine dingen veel meer dan ik ooit deed. Het is gewoon heerlijk om die allerdaagse dingen weer samen te kunnen doen. Opeens is een druiligere dag geen slechte dag, maar een goed excus om lekker op de bank te ploffen.

Het is nu ook belangrijk om niet alleen maar samen op de bank te zitten. Ik vind het ook belangrijk om mijn eigen dingen weer op te pakken. Zo heb ik donderdag een afspraak op mijn oude werk “De schakel” om een oproep contract te tekenen. Dit betekend dat ik geen vaste uren werk maar gebeld kan worden en de gaten in het rooster zou kunnen opvullen. Het voordeel is dat als we wat samen willen doen ik ook nee kan zeggen maar ik toch een beetje kan werken.
Daarnaast heb ik met het hoofdkantoor van Steinmetz contact opgenomen om door te geven dat ik in september ‘08 definitief terug wil keren als duaal student bij de Haagse Hogeschool en Steinmetz. Ze wist me te melden dat ik eerst keus was en zeer waarschijnlijk gewoon terug kom bij de schakel zoals dat ook eerder was afgesproken. Alles gaat dan weer verder waar ik het een half jaar geleden gestopt had. Dat is een heerlijk idee. Wat ik verder ga en wil doen behalve oproepkracht weet ik nog niet. Ik ben de vakantie blaadjes aan het spellen voor een weekendje weg en een mogelijke vakantie in de toekomst (maar dan niet te ver weg). Van mijn ouders hebben we een museum jaarkaart gekregen, daar gaan we natuurlijk gebruik van maken.
Ook heb ik natuurlijk mijn project nog daar moet ik ook hard me aan de slag. O ja de gang schilderen, mijn broertje helpen met verhuizen... oke oke nog genoeg te doen dus. Maar first things first eerst ga ik zo koffie drinken met een vriendin van school. Een goed begin al zeg ik zelf!

jose

Highlight in English:

Matthijs is home for one week now and we really have enjoyed ourselves, we seem to enjoy and appreciate the little things more than we used to. We have done things like drinking coffee, thee, walking, cycling, cooking doing groceries, just the normal stuff but we are having fun with that.

Next Thursday I will sign a contract to work on call for my former employer “de Schakel”.
I also called the head office – Steinmetz, to get myself registered as a duaal student for September ’08. I have to work also at “de schakel” and go to school one day a week. (this is what I did last year). I am so happy that I will be getting back to work.

The next 6 moths I have time to do many things like working on my project, helping my brother to move and meet up with girlfriends off mine. So there is a lot to do….

Zeer goede vrijdag

Vandaag is weer een belangrijke dag in onze geschiedenis, althans in die van matthijs en mij dan. Vandaag wordt matthijs namelijk ontslagen uit de kliniek. Normaal hebben we laat in de middag een afspraak met de arts maar deze keer is die naar voren geschoven om half 12. Het zonnetje scheen toen ik op het terein naar matthijs zijn afdeling liep. Overal was de lente doorgebroken, wat een mooie dag.

We hebben de arts voor de laaste keer gesproken en daarna was het tijd om de psullen bij elkaar te pakken. We namen afschijd van iedereen en met tassen en al stapte we naar buiten de (natte) sneeuw in. Het was net als toen we waren aangekomen in Duitsland. Toen sneeuwde het ook. Nu waren de condities bijna dezelfde maar verlaten we het terein eindelijk. We laten weer een belangrijk onderdeel achter ons in het proces en gaan een nieuwe tegemoed.

Thuis hingen de slingers en het “welkom thuis” bord al klaar. We gaan het nog altijd rustig aan doen maar matthijs is teminste niet meer op bezoek in eigen huis. Het zal best wel wennen zijn want er is natuurlijk een hoop verandert. Maar eerst gaan we het vieren met een bezoek aan die heerlijke italiaan in Den Haag vanavond....

Groeten jose

Vrijdag schoonmaak dag

Iedereen heeft zo zijn vaste gewoonte, zo ook ik. Zeker nu mijn dagen geen vaste ritmes kennen, heb ik deze zelf aangebracht. Door dingen op vaste dagen in te plannen weet je teminste dat ze ook gebeuren zo af en toe. Vooral schoonmaken. Niet mijn meest favorite klus. Vrijdag is daarvoor de dag, dan is het schoonmaak dag. Het is ook uit praktische overwegingen omdat ik om 2 uur weg moet naar de kliniek voor de wekelijkse afspraak met de arts. Afspreken met vriendinnen zit er dus meetsal niet in.

Zonder gewoontes en ritmes op een dag verval je snel in op de bank hangen en tv kijken of in mijn geval uren achter de computer zitten om het internet af te struinen naar leuke en interesante dingen. Daar is op zich niets mis mee maar er zijn meestal wel dingen die ik beter had kunnen doen. Geef je je er toch een dag aan toe dan heb je aan het einde van de dag zo’n leeg gevoel van nutteloosheid. Daarom sluipen er langzaam steeds meer gewoontes in nu ik zo thuis ben.

Een tweede ingeplande gewoonte is mijn bakkie koffie in de ochtend. Ik maak het met oplosskoffie: twee lepels cappucino, twee lepels wienermelange, beetje choco poeder, vleugje kaneel, en een scheut amandel siroop en koffie melk voor de romige smaak. Doe dit alles in een gote mok en giet er kokend water bij. Een gegarandeerd goed begin van de dag.

Er zijn dus gewoontes die je uit jezelf maar al te graag in stand houd en de dag een indeling geven. En er zijn die, die je helpen om dingen niet te vergeten. Nee er is niets mis met vaste gewoontes zolang je er maar niet een slaaf van wordt, en je eigen patroon niet meer kunt omgooien. Dus ookal is het mischien tuttig ik houd het er toch nog even in. Alleen al voor de lekkere bak koffie die ik verdient heb na een dagje hard schoonmaken.

groeten jose

De dag dat we eigelijk naar amerika zouden vertrekken

Ken je die mop van twee mensen die op reis gingen. Ze gingen niet....

Vandaag is een beetje apparte dag. Zo’n dag dat je net even iets meer stil staat bij wat er allemaal gebeurt is. Vandaag zouden we namelijk vertrekken naar Amerika. We zouden daar een half jaar wonen tot eind september. We zaten dan vlak bij de rocky mountains in de universiteits stad Boulder. Een half jaar geleden hebben we al met veel zenuwen de visas moeten regelen. Na helemaal gecheckt te zijn was het allemaal oke. In November begon ik met het zoeken van een huis al daar. Ik schreef ons in bij vele makelaars en las wekelijks het locale krantje op internet.
Begin deceber begon ik met het boeken van de vlucht. We wilde na Freiburg nog 6 dagen in Nederland zijn en dat doorvliegen naar het mooiste deel van het bijzondere jaar. Nou een bijzonder jaar is het wel geworden.

Maar zoals johan kruif zo mooi zegt elk nadeel heeft zijn voordeel.
Een huis vinden bleek lastig en we werden geadviseerd om het in januari weer verder te proberen. Ik had de vlucht helemaal uitgezocht en bijna geboekt, maar omdat matthijs geen tijd meer had om te checken of het goed was, voor zijn 3 daagse trip naar nederland besloten we dat maar meteen na terugkomst te doen. Matthijs kwam alleen niet meer thuis...
We hebben geluk gehad dat we bij toeval niet alles al hadden geregeld in amerika, dat zou het alleen nog maar moeilijker hebben gemaakt. Alles moet dan terug gedraaid worden. Nu is het alleen nog de datum die in je gedachten blijft. Jammer maar ach, vanavond ga ik weer naar matthijs en genieten we van dat wat we nu al weer samen hebben opgebouwd. Het leven kan raar lopen...

Jose

Picitures in the snow. Altglasshutte, Germany

Hier zie je een paar foto's van onze korte vakantie in Altglasshutte, Duitsland

Here are some picitures of our holiday in Altglasshutte, Germany

copyright: jose kroezen

Anders als gepland*

de bewuste berg

De meesten van jullie zijn al op de hoogte van wat er allemaal gebeurt is in de afgelopen twee en halve maand, maar nog niet iedereen. Daarom wil ik één blog entry besteden aan het verhaal en zal ik in het kort uitleggen wat er zoal gebeurd is. Zoals jullie zullen begijpen zal ik omwille van Matthijs zijn privacy niet al te veel details prijsgeven want het blijft tenslotte internet.

Het begon allemaal in de week voor kerst. Matthijs was voor werk besprekingen naar Nederland afgereisd. Hij heeft toen bijzonder weinig geslapen in die dagen en geweldige ideeen en initiatieven gehad. Eenmaal thuisgekomen zijn we nog dezelfde dag doorgereisd naar een wintersportplek in Duitstland - De Feldberg. In de plaats Altglasshutte hadden we een 4* hotel gereserveerd voor de kerstdagen. Het was zo ongelofelijk prachtig. Een witte sneeuw laag, in een prachtige bergachtige omgeving en een heerlijk hotel met alles er op en er aan en in volle kerstsfeer.
De eerste dagen merkte ik al dat er wat aan de hand was. Matthijs sliep haast niet en hij liep over van de ideeen en verwondering voor alles. Zo had ik hem nog nooit gezien maar volgens eigen zeggen was hij lekker aan het genieten. Op de eerste kerst dag hebben we een wandeling gemaakt door de sneeuw op een van de bergen. In plaats van een prachtige wandeling werd dat de dag die ons leven op de kop zou zetten.

Toen we boven op de berg waren ging het helemaal mis. (De details laat ik hier echter weg) Ik heb Matthijs weer terug in het hotel gekregen rond 4 uur ‘s middags en we zijn in bed gaan liggen. We hadden namelijk lang buiten in de sneeuw gewandeld waar we tot onze knieen inzakten. De lunch hadden we gemist en we waren beiden uitgeput en onderkoeld. Ik kon niet slapen en ben in bad gegaan om warm te worden. Daar kon ik voor het eerst overdenken wat er zich in de afgelopen dagen had afgespeeld. Het was goed mis, er klopte iets niet, ik wist niet wat maar zo kon het niet doorgaan. Dat bleek ook wel toen Matthijs wakker werd. Op dat moment ging er een knop om. Ik werd “hulpverlener”. Ik stopte Matthijs ook in bad en ben naar de receptie gelopen voor het alarmnummer en belde. Ze hoorden mijn verhaal aan en ze zouden direct iemand sturen. Ik hielp Matthijs met aankleden en zorgde dat alles klaar was voor als de nooddienst zou komen, want dit kon wel eens een lange nacht gaan worden.

Er kwamen twee ambulance mannen. Zij hoorde mijn en Matthijs zijn verhaal aan. Daarop besloten ze een arts te bellen die moest eerst komen. Hij zag vrij snel wat er aan de hand was en sprak als eerste de diagnose uit. Manisch depressief waarbij Matthijs op dat moment een eerste manie doormaakte. Hij vertelde er meteen bij dat het goed behandelbaar was maar dat Matthijs nu eerst rust moest krijgen. Daarvoor zou hij opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Waar was nog niet bekend we moesten eerst naar Freiburg terug. Zo reden we om 9 uur ‘s avonds in de ambulance terug naar Freiburg.

We reden naar een kliniek in het centrum van Freiburg. Daar kregen we een eerste intake gesprek. Helaas was er geen plek in Freiburg en moest Matthijs door naar een kliniek in Emmendingen. We moesten lang wachten op de volgende ambulance. Omdat ik niet mee terug mocht met de ambulance naar Freiburg ben ik daar gebleven en heb een taxi gepakt naar huis. Het was vreselijk om alleen thuis te komen. Het was half 12 eerste kerst dag. Ik had nog niets gegeten en was volledig ontreddert, daar zit je dan alleen i.p.v. op je vakantie. Ik belde het noodnummer van de ANWB (eurocross) en onze beide ouders. Ik at wat en ging vervolgens maar proberen wat te slapen.

De volgende dag kon ik voor het eerst naar de kliniek in Emmendingen. Het bleek een rot eind reizen. Anderhalf uur met de tram, trein en lopen. Wel was het een mooi terrein. Ook later toen we de arts eindelijk spraken na de kerstdagen had ik er alle vertrouwen in dat Matthijs daar in goede handen was. Helaas is het toen bergafwaarts gegaan met Matthijs en moest hij kort daarop op een geloten afdeling opgenomen worden. Dit duurde gelukkig maar enkele dagen. Daarna begon het langzame herstelproces met medicatie en rust. Na 3 weken is hij echter ziek geworden en is er een tweede terugval geweest. We waren weer terug bij af. Inmiddels was ik het 3 uur reizen per dag wel aardig zat aan het worden en merkte ik dat het gemis van vrienden en de taalbarriere parten gingen spelen. Ik had steeds contact gehad met Eurocross en besprak met hen de mogelijkheden. Als we wilde konden we gerepatrieerd worden. Eerst overlegde ik met Matthijs en zijn arts. Er gingen nog 2 weken overheen maar uiteindelijk was het 8 februari dat we werden opgehaald door een Nederlandse ambulance en terug werden gebracht naar Nederland.

Het was een moeilijke beslissing. Natuurlijk staat de gezondheid van Matthijs voorop maar onze toekomst veranderde daarmee ook definitief. Je blijft hoop houden dat het snel weer over gaat maar ontkennen was niet meer mogelijk. We zouden een lange adem moeten hebben en daarvoor kun je het beste in vertrouwde omgeving zijn met mensen die je kunnen steunen. Het bleek de beste beslissing die ik had kunnen maken want het ging al snel beter met Matthijs in Nederland. Ook de informatie verstekking was veel beter en ik werd overal beter bij betrokken. Matthijs kreeg nu ook goede medicatie en hij mocht het weekend er op al voor het eerst naar huis. Helaas werd hij weer ziek in het tweede weekend dat hij naar huis mocht. (dat was vorige week) Hij is nu zonder terugval helemaal opgeknapt en we genieten nu van ons derde weekendje samen. Vrijdag hebben we te horen gekregen dat de ontslag procedure uit de kliniek in werking gezet wodt. Wanneer Matthijs definitief naar huis mag is nog niet bekend maar het zal niet al te lang duren. (2 a 3 weken)

Het is soms moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurd is. Met de diagnose manische depressie ben je er nog niet. Het is een stornis die nooit over gaat maar wel te controleren is met medicatie. Het betekent een ander leven gaan leiden met andere verwachtingen. Naar Amerika kunnen we niet meer en opeens zitten we weer thuis. Nu begint langzaam het proces van je realiseren welke aanpassingen er gemaakt moeten worden en met vallen en opstaan leren aan welke leefregels we ons moeten houden. Maar wat wel het belangrijkste is, is dat we elkaar hebben. We kunnen elkaar steunen op moeilijk momenten en er voor elkaar zijn. “Houden van” heeft opeens nog meer diepgang. De toekomst is dan wel anders maar niet weg. Het is nog allemaal erg onzeker wat wel en niet kan, maar samen slaan we ons er steeds doorheen. Daarvoor willen wij beide iedereen bedanken voor alle lieve kaartjes, emails en steun. Het is echt hartverwarmend en het heeft ons en mij zeker door moeilijke tijden heen geholpen!!! Met een speciale dank aan onze ouders die dagelijk nog altijd klaar staan.



Met het schrijven van deze eerste entry in een lange tijd zal ik weer een oude traditie oppakken en jullie op de hoogte houden via dit blog. Wil je verder wat meer informatie over manische depressie dan kun je surfen naar http://www.vmdb.nl/
Groeten jose

*In Duitsland was een een liedje dat heel populair was. “Anders als gepland” van Rosenstolz. Het staat bij mijn gadets. Het heeft mij steeds steun gegeven.