Boulder Creek Path movie

Het was gisteren regenachtig dus heb ik weer eens een filmpje in elkaar gedraaid van een fietstocht die ik vorige week gemaakt had.

zie: http://www.youtube.com/watch?v=LIvAihZWyAA

This is a movie about a bicycle ride I had made last week

Veel kijkpleizier
Groeten jose

Fietsen / cycling

Afgelopen weekend hebben we een aantal mooie fietstochten gemaakt. Ikzelf heb er een gemaakt door de bergen heen. Ik reed over smalle zandpaadjes waar je grote stenen moest ontwijken. Soms lukte het om omhoog te kijken en leek ik wel in een “western movie” beland. Grote formaties rotsblokken en kale droge stukken land. Waar elk moment een indiaan achter de rotsen vandaan kon springen. De indianen hebben hier vroeger ook gewoond. Maar ja de nieuwe ontdekkingsreizigers uit europa hadden hier goud ontdekt. (in de Boulder creek) Direct werden er huizen gebouwd rond de rivier en is Boulder gesticht (in 1858). De echte goud ader bleek na een aantal jaar een stuk verderop te zitten (nu het plaatsje golden). De indianen hadden toen al de rechten over dit land. Een paar slimme mannetjes hadden goede connecties met de gouverneur van die tijd en regelde dat ze werden ingeschreven als indiaan en daarmee ook recht hadden om op het land te wonen. Niet veel later bouwde zij huizen op de meest belangrijke plekken en verdreven daarmee de indianen uit hun gebied. (zelfde tactiek die Israël toepast). Uiteraard lieten de indianen dit niet zo maar over hun kant gaan. In deze staat hebben de bloedigste gevechten plaats gevonden waarbij vaak vele indianen de dood vonden. De stammen zijn uiteindelijk verdreven naar afgelegen gebieden en hier volledig verjaagd. Nu zo’n 200 jaar later zijn bewoners niet echt trots op deze geschiedenis. Er wordt hier vaak over geschreven in kranten en vele belangrijke wegen of gebouwen worden vernoemd naar de indianen stammen die hier vroeger gewoond hebben, b.v. de Arapahoe. Er worden veel initiatieven genomen om de kennis van de natuur die zij bezitten te documenteren en je kunt hier de taal leren op de Arapahoe University. De Arapahoe stam bestaat nog steeds en woont ergens in een reservaat (buiten Colorado). Zij komen aankomend weekend terug naar Boulder. Op pearlstreet zijn dan uitgebreid voorstellingen met muziek en dans. Ik denk dat in deze hippie stad het dak er af gaat :) We gaan dan vast wel even kijken hoe “echte” indianen er uit zien.
Zondag hebben we een lange fietstocht gemaakt langs de rand van de bergen. Bepakt met fotocamera, zonnebrand en een lekkere lunch gingen we op weg. Omdat Boulder vrij hoog ligt (1600m) kijk je uit over een heel groot gebied. Je kan dus ook de grote onweersbuien al van ver zien aankomen. Er hing er één boven Boulder dus hadden we besloten daar van weg te fietsen, richting een groot meer. Fietspaden zijn vaak licht glooiend, of je fiets op fietspaden die soms ineens ophouden. Dan weer fiets je in de middel of no where. Ikzelf vind het mooiste aan deze fietstochten als je op een verlate zandweg rijd. Je hoort alleen het ratelen van je ketting en de vogels fluiten. Voor je het uitzicht op de Rocky Mountains. Het is hier echt heel mooi. Jammer dat ik vandaag (29 juli) over precies een maand al weer naar huis ga...
Groeten José

Conferentie is afgelopen

Zaterdag was er een conference diner waarbij ik ook aanwezig mocht zijn. Dit is zo ie zo de eerste conferentie die ik bezoek, maar nu was ik dus ook voor het eerst tussen de conferentiegangers. Om 6 uur haalde matthijs me op bij het hotel. Ik had speciaal vanuit Nederland mijn nette kleding meegenomen, gelukkig was het een lange broek en geen rokje want de airco stond in het gebouw al de hele week op 15 graden. Het geheel begon met een borrel in de lobby van een luxe hotel. Er waren ruim 1500 mensen die mee konden doen aan het conferentie diner. De lobby stond dan ook helemaal vol,… met mannen. Uit alle landen van de wereld waren ze naar deze conferentie gekomen. Ik bekeek op mijn gemak de mensen en probeerde te raden van welk land ze kwamen. De meerderheid was makkelijk, dat waren Aziaten. Maar het verschil tussen een Amerikaan of een Europeaan is moeilijk te maken. Spanjaarden of Italianen zijn daarvan nog redelijk makkelijk te onderscheiden, maar zodra het om lange veelal blonde of bruinharige mannen ging moest ik het antwoord verschuldigd blijven aan mijzelf.

Het diner werd gehouden in een grote zaal (zoals de rai) waar allemaal tafels waren klaargezet met daarop je voorgerecht, drinken en nagerecht. Ik was namelijk wel benieuwd hoe ze zo veel gasten tegelijk konden uitserveren. Het hoofdgerecht werd wel a la minute op tafel gezet. Het eten was verder niet bijzonder. Salade, dan kip met wat groente en voor toe een soort cake met witte room er tussen. En dat voor 75$!!! (wat een afzetters) maar goed matthijs had mij al eerder verteld dat er niet veel aan was die conferentie diners en inderdaad hij had gelijk. De volgende ochtend was er nog en halve dag conferentie over. We hadden daarna samen met matthijs zijn collega’s uit delft afgesproken. Een van hen ging naar vrienden toe en had een auto gehuurd. Hij zou pas in de middag vertrekken dus zijn we met z’n 4e naar een grote shoppingmall geweest (die ene waar je niet met de bus naar toe kon) We hebben twee uur rondgelopen maar toen was ik er ook wel weer klaar mee. Ik heb wel een leuk shirtje gekocht.
(en een grote beker drinken) zie hieronder

Maandag begon dan de lang verwachtte paar dagen vakantie voor matthijs. (de eerste van dit jaar) We begonnen met heerlijk lang uitslapen, zelfs ik redde het tot half 9 (wat voor mij uitslapen is) Toen lekker ontbeten. We hadden besloten de stad samen te verkennen. Nadat we tussen de wolkenkrabbers waren gelopen kwamen we bij het Ohio state House. We zijn er naar binnen gegaan. In dit gebouw zit zeg maar de eerste kamer (senat) en tweede kamer (house of representetives) van de staat Ohio. Goverment gebouwen worden met belasting betaald en zijn dus open voor het publiek. We bezochten het museumpje en kregen een 50 minuten durende tour. Een oudere meneer wist echt ontzettend veel te vertellen op een leuke manier. Wist je bijvoorbeeld waarom lobbyisten, lobbyisten worden genoemd? Voor elke vergadering van de kamers, de senat en house of representatives moeten de “kamerleden” zich in een openbare ruimte begeven zodat het publiek hen vragen kan stellen over het onderwerp wat besproken gaat worden. Deze ruimte is de lobby. Lobbyisten zijn dus de mensen die in deze ruimte rond hangen en proberen de mening van de “kamerleden” te beïnvloeden.
Na ons bezoek aan het state house hebben we een mega broodje gegeten bij subway, en zijn daarna doorgelopen naar German district. Met een krantje en een kleed zijn we na een uur lopen, heerlijk neergestreken in een park. S’ avonds deed zich al weer het volgende avontuur voor. Ik had een fusion restaurant uitgekozen. We hadden beide een lekker hoofdgerecht besteld, matthijs zalm op een bedje van pasta met tomatengroente saus, en ik had gegrilde garnalen teriaky met rijst besteld. Toen ons gerecht werd gebracht was mijn eten al/of nog koud. Voor 16 dollar kan dat echt niet, dus ik riep iemand en ze nam mijn bord mee. Matthijs zijn eten was wel goed dus hij is maar verder gegaan met eten omdat anders zijn eten ook koud zou zijn. De eerste minuten verstreken. Iedereen die de keuken uit kwam lopen kreeg van mij een hoopvolle blik. Helaas, na ongeveer 10 minuten was mijn irritatie zo hoog opgelopen dat ik er weer iemand bij heb gehaald. De mevrouw in kwestie schrok. Ze liep naar achter en overlegde met iemand, die haalde er weer iemand bij. Gelukkig was het daarop volgende bord mijn eten, opgewarmd in de magnetron, met daarop garnalen zo droog als schoenzool. Ze waren meteen super aardig en uiteraard werd mijn gerecht van de rekening afgehaald. Het leuke in Amerika is dat bediening hun salaris aanvult met tip. Ze deden dan ook echt wel hun best om het goed te maken, maar ja tijd kun je niet meer inhalen, dus moest matthijs nu op mij wachten terwijl ik snel door at, om zo snel mogelijk weg te zijn. Morgen maar weer een ander restaurant op zoeken. Groeten jose

Shopping isn’t easy

Op een van de dagen besloot ik om naar het winkelcentrum te gaan buiten de stad. Er zijn er twee en besloot voor Polaris shopping center te gaan. Ik bracht eerst een bezoek aan het tourist office. Ik kreeg ladingen met folders mee en een busplan om bij the Mall te komen. Mijn tweede stop was de Starbucks. Hier kon ik eerst eens even alle info doornemen onder het genot van een cappuccino. Je denk makkelijk, maar zo gemakkelijk is het nog niet om een cappuccino te bestellen. Je kunt ‘m zowat alles veranderen of aanpassen. Zo kun je uit verschillende koffie bonen kiezen of decaf, er zijn verschillende soorten melk en dan moet je ook nog een keuze maken uit het percentage melk en koffie dat je wilt hebben. Bij elke vraag liet de jongen achter de counter mij steeds verbaasder achter. Ik wil gewoon een cappuccino?, een lekkere alsjeblieft.
Uiteindelijk was het gelukt om een lekkere cappuccino te krijgen en ging ik op weg naar de bus. Op het kaartje bleek dat ik eerst downtown moest zijn (15 min lopen). Eenmaal op de juiste straat bleek er geen bushalte te zijn. Hier en daar wat rond gevraagd maar niemand die het wist. Dan maar naar een andere halte lopen. Weer 10 min lopen. Daar was wel een soort van halte waar vroeger een bord in gezeten had moeten hebben. Ik besloot bij gebrek aan beter maar te gaan wachten. Ik had de bus net gemist dus moest ik 20 minuten wachten.
Na 20 minuten geen bus. Opeens zag ik er een de hoek om draaien. Helaas het bleek een lesbus. Ze stopte wel, dus vroeg ik meteen of ik wel juist was. Nee er ging helemaal geen bus naar wc Polaris. Alleen s’ ochtends vertrok deze bus naar een industrie terrein in de buurt maar niet in de middag. Maar gelukkig wist hij me te vertellen dat ik wel naar Easton Town shopping center kon met de bus 16. Ik moest alleen maar een blok naar benden en dan twee blokken rechts, net voorbij het gebouwtje zou ik de halte vinden. Nou oké, change of plans op naar het andere winkelcentrum Easton.

Ik sla de hoek om en loop twee blokken en… geen gebouwtje. De moed begon me in de schoenen te zakken. Nog maar weer vragen aan een buschauffeur. Het begouwtje stond aan de andere kant van de weg (6 rijbanen breed). Ik had eindelijk de juiste halte gevonden, maar ook nu weer net de bus gemist dus 20 minuten wachten (Inmiddels was het half 2) Eigenlijk is het helemaal niet erg om even stil te zitten in de hoofdstraat. Overal mensen, druk, sommige juist niet. Aan het werk of aan het eten, of net als ik wachtend op een bus. Het was een kleurrijke bedoeling.

In de bus staat ook de airco aan. Het was er koud. Ik nam plaats op een stoel bij het raam zodat ik alles mooi kon bekijken. Het eerste stuk ging door het stadscentrum, maar al na 10 minuten bereikte we een heel ander gedeelte van de stad. De huizen waren eerst nog van redelijk voormaat maar als snel werden ze kleiner en meer vervallen. Op een veranda zat een afro-Amerikaanse oma met 6 kleinkinderen. Wat ook opviel was dat er alleen gekleurde mensen in deze wijk liepen/wonen. Toen we een hoek om draaide stond er zo’n type als we alleen in films zien. Type gangster. Zijn t-shirt zo aan dat zijn “abs” goed zichtbaar waren, rode zakdoek op zijn hoofd en broek op half 7, uiteraard met een merk onderbroek zichtbaar er onder. Hij stond naast een auto waar rap muziek uit galmde en keurde iedere voorbijganger, waarbij hij hen een wantrouwige “bad look” gaf. In Amsterdam zie je ook wel dat soort types maar niet half zo “echt”. Ik was blij dat ik veilig in de bus zat.

Uiteindelijk na anderhalf uur in de bus gezeten te hebben riep de buschauffeur dat we er waren. De deuren gingen open en ik stond op een immens parkeer terrein waar ik in de verte betonnen blokken zag staan. Op de beton blokken herkende ik de naam van een warenhuis en besloot die kant op te lopen. En zo waar om 3 uur bereikte ik eindelijk het winkelcentrum. Het was er zo groot dat ik eigenlijk een beetje overweldigt was. Waar begin je als het zo groot is.

(foto van een van de gebouwen binnen)

Om 4 uur moest ik al weer terug (dus na een uur shoppen) omdat ik om 6 uur bij het hotel moest zijn. Ik was al langs de tourist office geweest in het WC om te vragen waar de halte was. En je raad het al, ik loop 10 minuten… geen halte. Tja wat doe je dan als je op en verlaten parkeerplaats staat en geen idee hebt waar je dan naar toe moet. Per toeval zag ik net de bus aankomen die de verkeerde kant op ging. Op mijn buskaartje had ik al gezien dat ze een rondje maakte, en ik besloot dus maar snel een sprintje te trekken en met deze bus mee te gaan. Deze bus had een aller aardigste buschauffeur die de hele weg naar huis vragen stelde over europa en ons politieke stelsel. En hij wist te vertellen dat ik wel moest oppassen want Amerika was gevaarlijk, iedereen mag een wapen dragen. Ik was blij toen ik weer veilig in mijn hotelkamer binnen stapte om half 6. Het is nog niet makkelijk om te shoppen hier…
Groeten José

English:
I wanted to shop. That wasn’t easy. It took me 1,5 hours to find out that I couldn’t reach the shopping mall that I first intended to visit. Then I got directions to another shopping mall. I had to find a new bus number and stop. I had much t see on my 1,5 hour bus ride towards the mall. After just one hour shopping it was time for me to head back. First I couldn’t find the bus stop again, but luckily the bus towards the other direction came by and I decided to go along with that one and had back in town after he would start his journey back. Finally I arrived at 5.30 pm at the hotel. It isn’t easy to shop around here.

Arrived at columbus, Ohio

We zijn op dinsdag avond gaan inpakken voor ons vertrek naar Columbus, Ohio. Matthijs gaat daar naar een conferentie en ik mocht/ga voor de eerste keer mee. Op woensdag ochtend moesten we om 7 uur s’ ochtends klaar staan om opgepikt te worden met de taxi. Deze bracht ons naar het grote busstation vanwaar we de nog anderhalf uur in de bus moesten zitten om bij de luchthaven te komen. Er stond een enorme rij voor de incheck balie en de security check maar we kwamen er goed (en op tijd) doorheen. In de wachtruimte voor het vliegtuig kwamen we al de collega’s van matthijs tegen. (ik heb ze nu ook een keer ontmoet.)
Het was zo’n 3 uur vliegen naar Ohio. Eenmaal geland namen we een taxi naar ons hotel. We keken onze ogen uit want het is een super luxe hotel waar alles weer 10 keer groter is dan je zou verwachten. Een wide-screen tv met spelcomputer, een relax stoel, een super groot bed waar we in kunnen verdwalen en een ruime badkamer met ligbad. Het hotel zelf ligt midden in het centrum, pal voor het conferentie gebouw. S’ avonds ben ik al een beetje de directe omgeving gaan verkennen, want matthijs moest zich voorbereiden op zijn presentatie voor de volgende ochtend. Wij zitten aan het begin van het art district. Een beetje de pc hoofdstraat. Overal heb je valet parking en super luxe restaurants waar schaars (maar sjiek) geklede dames lonken naar de waarschijnlijk golf of honkbal spelende mannen. Het zijn net pauwen allemaal, hahaha. Daarnaast loopt er ook nog een andere categorie mensen rond. Veelal Spaans of zwarte Amerikanen die er een stuk minder sjiek uitzien, maar net uit hun werk lijken te komen of gewoon wat rond slenteren op straat. Ikzelf ervaar dat hier heel duidelijk de klasse verschillen te zien zijn. Je kunt mensen al snel indelen in groepen rijk of arm. En opvallend is dat de blanken hier vrijwel uitsluitend in de rijke categorie vallen en de gekleurde mensen in de andere. Ik krijg het idee dat hier nog heel wat ongelijkheid heerst. En trouwens nog geen een moslim of Arabisch uitziend iemand gezien in al die tijd!. Waar zijn die gebleven?
Maar goed, matthijs ging gisteren vol goede moed naar zijn presentatie en ik ben met mijn camera de stad gaan ontdekken. In eerste instantie ben ik gewoon de hoofdstraat afgelopen. Hier en daar een wolkenkrabber, maar vooral veel leegstaande gebouwen en winkels. Er was een Starbucks koffie in een kilometer omtrek (wat uitzonderlijk weinig is) en verder veel parkeerplaatsen, een dooie boel dus. Ik besloot na anderhalf uur lopen maar even een bak koffie te drinken en te overdenken hoe ik het anders aan kon pakken. Ik kwam terecht in een ontbijt restaurant. Ik bestelde een Blueberrie muffin en een kop koffie. En zoals je in Amerika mag verwachten was het geen kopje, maar kreeg ik meteen een thermoskan koffie voor $1,20. Waar moet ik dat allemaal laten dacht ik nog en waar laten andere dat? Maar goed iedereen kreeg het zelfde kan dus ik sloot me aan bij het nationale gebruik. (he wat rot) Een paar meiden verder op hadden met elkaar afgesproken om hier hun ontbijt te eten en even bij te kletsen. Ik verbaasde me over de hoeveelheid eten die ze bestelde, drie dunne dametjes a la destenies child uitziend aten p.p.: gebakken aardappels al dan niet met extra kaas, gebakken uien of champignons, toast met jam, wafels, koffie en allemaal nog een muffin. Nu had ik ook en muffin en die was al groot genoeg om voor boterham door te gaan, nog meer eten kon ik me haast niet voorstellen, maar echt ze aten alles op. O ja en ik moet natuurlijk ook even vertellen over de serveersters die om de 4/5 minuten aan je tafel staan om te vragen of alles naar wens is. Het komt echt heel vriendelijk en gemeend over. Niks nepperij, je voelt je heel welkom en minder alleen als je zo vanachter je krantje, de zaak een beetje bekijkt.
Na 3 volle bakken koffie en een toilet bezoek was het weer tijd om te gaan. Ik liep het German district in. Voor Amerikaans begrippen is, een plek die 150 jaar oud is, een historische plek. Zo is dus ook dit gebied benoemd tot "historical landmark". Er zijn allemaal kleine straatje met leuke kleine huisjes. De mensen die ik op straat tegen kwam maakte allemaal een praatje en hadden meteen door “that I wasn’t from arround". Wat ze direct een goede rede geeft om door te vragen waar ik vandaan kom en wat me hier brengt. In een park, waar ik na een uur lopen aankwam, kwam meteen een meneer naar me toe en wist me alle leuke plekken en goede tips voor de beste restaurants te geven. Ik moest zelf nog lunchen dus na dat ik mijn volgde stuk krant had gelezen ging ik op weg naar de plek waar wat kleine zaakjes zouden zitten. Ik streek neer bij Kratzinger deli. Echt een geweldig uitziend klein restaurantje waar ze ook de lokale producten verkopen. Ik ging voor de bruine pita met veel sla tomaat en hummus. Terwijl het klaargemaakt werd (uiteraard vers) bekeek ik hun Wall of Fame. Zo te zien had Bill Clinton hier ook gegeten. Aan de muur pronkte foto’s met de hele staf en Mister Bill. De rest van de dag heb ik nog in de buurt rondgelopen, om rond 5 uur weer bij het hotel aan te komen. Ik was plakkerig en zweterig want het was rond de 29 graden overdag. Ik voelde me wel op en top classy want ik nam een bad, trok mijn nette kleren aan, en op dat moment kwam matthijs net terug om me op te halen voor het dinee met zijn Nederlandse collega’s (die ook op deze conferentie waren). Doordat ik de stad overdag had verkent kon ik mooi een restaurantje aanbevelen en hebben we voor nog geen 10 dollar per persoon heerlijk buiten gegeten. Vandaag (vrijdag) hebben we eerst genoten van een lekker ontbijtje. Matthijs moest om 8 uur al weer naar de eerste lezing dus vandaar dat ik nog even tijd heb om mijn blog te schrijven want de stad moet nog ontwaken. Mijn plannen zijn om uit te vinden hoe de bussen werken zodat ik een bezoek kan brengen aan de (zelfs op de kaart gemarkeerde) shoppingmall buiten de stad. Maar daar later meer over…
Groeten José

English:
On Tuesday we had to pack our bags to go to Columbus, Ohio. Because we would get picked up at 7 am by a cab. It took us another one and a half hour to get to the airport. We checked in on time. At the gate matthijs already spotted his college from work. After a 3 hour flight we arrived at Columbus, Ohio. We have a beautiful hotel room and it right opposite from the convention center. Matthijs had his presentation the next day so he had to practice al little so I went out for a walk at the art district. The next morning matthijs left for the conference and I decided to stroll the city. I made lots of pictures. That evening we met up with the Dutch college’s and had dinner. After breakfast matthijs had to start early and I am planning on founding out how the bus system works so I can visit a shopping center.
Greetings josé

Slalom skateboard national finals at Lafayette, CO

Matthijs en ik hebben de Natinale finale van het slalom skateboarden in Lafayette bezocht op zondag 13 juli 2009. Ik heb er een compulatie filmpje van gemaakt

Matthijs and I fisited the slalom skateboard national finals at Lafayette, CO. On 13th of juli 2009. I have made this compilation movie about it.

Kijk het filmpje/watch the movie here on youtube
groeten jose

De eerste dagen /first day's Boulder,CO

De eerste dag begon voor mij met een lekker kopje koffie op het balkon. Het was al weer heerlijk weer, rond de 25 graden. Ik heb wat in huis gerommeld en toen matthijs in de middag thuis kwam zijn we naar de fietsenwinkel gegaan. De afstanden zijn hier namelijk enorm en je kunt echt niet zonder fiets. Ik probeerde een aantal leuke fietsen uit, toen ik uiteindelijk een rondje reed op een blauwe mountainbike, deze zat perfect en was maar 200 dollar. Dit werd mijn nieuwe scheur ijzer. Daarna zijn we doorgereden naar een andere winkel voor en helm en slot, dat is hier verplicht. Nu ben ik dus helemaal “profie” en waren we er klaar voor om de stad te ontdekken.Als je fietst is het buiten goed uit te houden, want rond het middag uur stijgt de temperatuur tot 33 graden. We hebben verschillende winkels bekeken, van enorme superstores tot super de luxe organic supermarkten waarbij de alberthein qua kwaliteit in het niets verdwijnt. En niet te vergeten ik keek mijn ogen uit naar de mensen. Amerikanen zijn over het algemeen kleiner. Het is niet zo dat ze allemaal overgewicht hebben zoals wij dat vaak zien. In elk geval niet hier. Wat wel heel anders is, is de manier van begroeten. Iedereen begint met op een overdreven vrolijke manier te zeggen Hi, how are you today? Het is niet de bedoeling dat je daar serieus op in gaat maar gewoon antwoord met Hi, i’m fine and how are you? Het vergt even wat gewenning als een wildvreemde aan je vraagt hoe het met je gaat maar nu antwoord ik inmiddels al op de zelfde manier.
S’ avonds hebben we nog een rondje gefietst langs het oude centrum genaamd pearlstreet. Ik keek mijn ogen uit. Heel veel straat muziekkanten, kleine winkeltjes (voor Amerikaanse begrippen) en overal veel mensen op de terrassen. Er zijn veel hippies hier. Het lijkt dan qua sfeer ook wel een beetje op Amsterdam. Veel bloemetjes jurken en rasta haar en iedereen probeert zich zo apart mogelijk te kleden. Boulder staat bekend om zijn healthy lifestyle. In de jaren 70 zijn vele hippies hierheen verhuisd en zijn sinds toen niet veel veranderd. Dat maakt wel dat er een heel bijzondere “fibe” hangt in het centrum. Daarna zijn we via Boulder creek (een snel stromend riviertje) terug gefietst. Toen was ik echt heel erg moe (vanwege de jetlag)
De volgende dag moest ik met NL bellen om mijn mobiel werkzaam te krijgen. Ik had speciaal een triband gekocht die na 2 uur bellen en instellingen wijzigen geen triband bleek te zijn (met dank aan t mobile). Ik moest dus op zoek naar een telefoon winkel. In nog geen 15 minuten was ik de trotse eigenaar van een nieuwe mobiel die door de verkopen ook helemaal geïnstalleerd en gebruiksklaar werd gemaakt. Ze hebben hier wel begrepen wat service is. Verder wat boodschappen gedaan (wel anderhalf uur in de winkel rondgelopen en mijn ogen uitgekeken.) en geshopt in een grote mall. Wat een mooie kleding (weer voornamelijk hippie stijl) helaas staat de dollar wel goed maar is de kleding wel een keer zo duur dus het wordt toch niet zo’n groot shop festijn als ik vooraf gedacht had.
Zaterdag was matthijs ook vrij en hebben we eerst samen lekker gerelaxed. We moesten nog een hoop spullen voor in huis hebben en zijn bij verschillende grote winkels geweest. We hebben nu ook een balkonstoel voor mij zodat ik daar lekker kan chillen overdag. S’ avonds dreigde er een enorme onweersbui. Het begon wel te waaien en we hebben wat druppels gezien maar echt noodweer bleef gelukkig uit. Gelukkig maar want wij waren buiten op de fiets bij pearlstreet om een ijsje te eten (ben en jerry’s). Zondag gaan we naar een skateboard event maar daar later meer over…
Groeten jose

mijn vertrek naar Amerika

Ik had op 7 juli nog een laatste ochtend dienst. Alle laatste dingen afgerond en iedereen vaarwel gezegd. Met een heerlijk gevoel reed ik terug op mijn scootertje. Eenmaal thuis begon de rees tegen de klok. Ik moest nog tassen definitief inpakken, alle planten water geven en uit de zon halen, alles voor Seamore bij elkaar zetten maar op zo’n manier dat hij niet gealarmeerd zou worden en nog even eten. Mijn vader kwam om half 8 en daarmee begon voor mij ook mijn vakantie. Er wachtte nog een vervelende taak. Seamore in zijn mandje proppen (hij wil er namelijk echt niet in) Uiteindelijk is alles gelukt en sloot ik met een gerust gevoel het huis af. Tot over 7 en halve week.

De spanning van het reizen, de overstap en het weerzien van matthijs maakte dat ik slecht sliep die nacht. Om 5 uur was ik echt klaar wakker en ben er toen maar uit gegaan. Seamore had gelukkig zijn plekje al gevonden in het huis van mijn ouders en het zag er naar uit dat hij wel snel zou wennen. Met een gerust hart gaf ik hem dan ook een laatste knuffel en begon aan de lange reis.

Mijn ouders zette mij af op Schiphol. Ik dronk nog een bakkie met mijn moeder en zwaaide naar haar tot ik uit eindelijk achter de douane liep en haar niet meer zag. Zo, nu stond ik er alleen voor. Om 9 uur moest ik bij de gate zijn voor de echte inspectie. Het stelde niet veel voor dat kan ik alleen helaas niet zeggen van de rij die zich had gevormd voor de inspectie. Na 3 kwartier was ik eindelijk aan de beurt en kon ik daarna doorlopen. We vertrokken met haast een uur vertraging. Ik werd dus al zenuwachtig want twee uur overstap was al krap en werd nu gereduceerd tot onmogelijk. Er bleken meerdere mensen naast me te zitten die ook naar Denver doormoesten dus als we het niet haalde was ik tenminste niet de enige en zou er wel een oplossing komen. Na het eten pakte ik mijn kussentje mijn (er niet uitziende) ooglapjes deed oordopjes in en maakte me op voor de lange vlucht. Dat viel me 100% mee omdat ik al vrij snel in slaap ben gevallen en pas wakker werd toen we al ruim over de helft waren. Op het schermpje in mijn stoel kon ik niet alleen 20 spelletjes spelen, 30 films kijken, maar ook zien dat we de vertraging inmiddels al hadden ingehaald. Voor ik het wist maakte we ons al op voor de landing.

Op Minneapolis wist ik niet precies hoeveel tijd ik had en waar ik moest zijn. Als eerst moet je door de paspoort controle. Zo’n echte Amerikaanse politie agent met zo’n bekende bril (nu alleen geen zonnebril) sprak me streng toe dat ik iets niet had ingevuld en meteen weg moest gaan en alles moest invullen. Ik was me niet bewust dat ik een lullig aanhangsel op het blaadje nog moest voorzien van mijn naam en geboorte datum en kon dus weer achteraan aansluiten terwijl ik juist had gezorgd dat ik vooraan in de rij stond. Ik bleek echter niet de enige te zijn want de rij werd snel korter omdat bijna iedereen het vergeten was in te vullen. Daarna ga je door om je bagage op te halen om deze vervolgens weer in te checken. Toen moest ik zelf nog door de douane. Alles moets door de x-ray Zelfs mijn schoenen, maar ook de roze knuffelbeer van het meisje moest het ontgelden, hij werd als verdacht aangemerkt en kreeg de eer om wel 4 keer door het apparaat te mogen, waarbij drie ambtenaren met moeilijk blikken beoordeelde dat het toch veilig was voor de knuffel om Amerika in te mogen. Het meisje moest er zelf erg om lachen.

Toen ben ik maar direct doorgelopen naar de gate voor mijn volgende vlucht. Onderweg kwam ik de eerste Starbucks al tegen. Mijn eerste dollars goed besteed want het was een heerlijke bak koffie. Ik moest nog een uur wachten tot we zouden vertrekken en raakte aan de praat met een Nederlands meisje tot we moesten boarden. Toen was het nog maar 2 uur vliegen. Nu zat ik bij het raam en keek uit over de lappendeken die Amerika heet. Het meest opvallend is wel dat alles in rechte lijnen is verdeeld waardoor er allemaal vakjes ontstaan. Elk vakje heeft een minuscuul huisje e verder is er niets dan ellen lange rechte wegen. Ik kan haast niet wachten om er foto’s van te maken. (vanaf de grond dan)
En toen kwam het moment waar ik steeds naar uit had gekeken. Matthijs stond daar (nog even knap als altijd) op mij te wachten. Mijn hart maakte een sprongetje. Heerlijk om elkaar weer te zien na ruim twee weken. We liepen naar de bagage band en mijn koffers waren als een van de eerste. Daardoor konden we de bus net halen die maar een keer per uur ging. We reden anderhalf uur naar Boulder. Onderweg keek ik mijn ogen uit. We reden door een prachtig landschap. Als eerst passeerde we de stad denver met een paar hoge wolken krabbers die glinsterde in de zon. Op de achtergrond waren de Rocky Mountains goed te zien. Ze lijken erg op de Alpen in europa. We reden op de snelweg en het was spits (6 uur s’ avonds) overal om ons heen grote auto’s. Langs de weg overal grote winkelcentra en grote velden waar vee op graasde. Alles is hier groter en ruimer opgezet, wat ook het gevoel van ruimte geeft. We kwamen om half 7 (NL tijd 01.30) in Boulder aan en stapte voor de eerste keer het appartement binnen. Het is er heerlijk ruim met een lekker balkon. Het was in huis alleen enorm warm 30c. We hebben wat gegeten en zijn toen nog even een rondje gaan lopen. Het is echt een idyllisch dorpje. Het lig top 1600 meter en de bergen liggen tegen het dorp aan. Het viel me op dat alles buiten is schoon, nergens rommel. Overal fietste en liepen mensen. Er stroomt vlak bij ons huis een wild water stroom waar s’ avonds nog mensen een duik nemen en fly-fishen (de lokale hobby hier). Daarna liepen we langs een honkbalveld waar net een wedstrijd was afgelopen en iedereen gezellig aanschoof voor een BBQ. Hoe Amerikaans wil je het hebben. Ik heb echt vakantie gevoel. Dat gaat helemaal goed komen hier! Eenmaal thuis hadden we nog een bakkie thee gedronken maar toen werk ik echt moe. Om 9 uur ben ik gaan slapen en werd vandaag om 7 uur pas wakker na 11 uur slapen. De vakantie kan beginnen…
Groeten José

English:
Yesterday I have departed to the united state. The day before I stayed at my parents place. They life near the airport. The flight started with one hour delay. But after I have fallen asleep for about 4 hours we catch up the time. I had a transfer at Minneapolis and my first star bucks coffee. After another 2 hour flight I landed at Denver airport, where matthijs was waiting. I was so glad to see him. We had another 1,5 hour bus drive to Boulder. On the way I trait to take everything in. The mountains, the big cars, the skyscrapers from Denver, the wide spread and open fields. I find it all amazing and makes me feel like holliday. After our dinner we walked a bit, but I went to bed early and slept from 9 until 7 the next morning. Stay tune for more holliday storys…
Greetings josé