de bewuste bergDe meesten van jullie zijn al op de hoogte van wat er allemaal gebeurt is in de afgelopen twee en halve maand, maar nog niet iedereen. Daarom wil ik één blog entry besteden aan het verhaal en zal ik in het kort uitleggen wat er zoal gebeurd is. Zoals jullie zullen begijpen zal ik omwille van Matthijs zijn privacy niet al te veel details prijsgeven want het blijft tenslotte internet.
Het begon allemaal in de week voor kerst. Matthijs was voor werk besprekingen naar Nederland afgereisd. Hij heeft toen bijzonder weinig geslapen in die dagen en geweldige ideeen en initiatieven gehad. Eenmaal thuisgekomen zijn we nog dezelfde dag doorgereisd naar een wintersportplek in Duitstland - De Feldberg. In de plaats Altglasshutte hadden we een 4* hotel gereserveerd voor de kerstdagen. Het was zo ongelofelijk prachtig. Een witte sneeuw laag, in een prachtige bergachtige omgeving en een heerlijk hotel met alles er op en er aan en in volle kerstsfeer.
De eerste dagen merkte ik al dat er wat aan de hand was. Matthijs sliep haast niet en hij liep over van de ideeen en verwondering voor alles. Zo had ik hem nog nooit gezien maar volgens eigen zeggen was hij lekker aan het genieten. Op de eerste kerst dag hebben we een wandeling gemaakt door de sneeuw op een van de bergen. In plaats van een prachtige wandeling werd dat de dag die ons leven op de kop zou zetten.
Toen we boven op de berg waren ging het helemaal mis. (De details laat ik hier echter weg) Ik heb Matthijs weer terug in het hotel gekregen rond 4 uur ‘s middags en we zijn in bed gaan liggen. We hadden namelijk lang buiten in de sneeuw gewandeld waar we tot onze knieen inzakten. De lunch hadden we gemist en we waren beiden uitgeput en onderkoeld. Ik kon niet slapen en ben in bad gegaan om warm te worden. Daar kon ik voor het eerst overdenken wat er zich in de afgelopen dagen had afgespeeld. Het was goed mis, er klopte iets niet, ik wist niet wat maar zo kon het niet doorgaan. Dat bleek ook wel toen Matthijs wakker werd. Op dat moment ging er een knop om. Ik werd “hulpverlener”. Ik stopte Matthijs ook in bad en ben naar de receptie gelopen voor het alarmnummer en belde. Ze hoorden mijn verhaal aan en ze zouden direct iemand sturen. Ik hielp Matthijs met aankleden en zorgde dat alles klaar was voor als de nooddienst zou komen, want dit kon wel eens een lange nacht gaan worden.
Er kwamen twee ambulance mannen. Zij hoorde mijn en Matthijs zijn verhaal aan. Daarop besloten ze een arts te bellen die moest eerst komen. Hij zag vrij snel wat er aan de hand was en sprak als eerste de diagnose uit. Manisch depressief waarbij Matthijs op dat moment een eerste manie doormaakte. Hij vertelde er meteen bij dat het goed behandelbaar was maar dat Matthijs nu eerst rust moest krijgen. Daarvoor zou hij opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Waar was nog niet bekend we moesten eerst naar Freiburg terug. Zo reden we om 9 uur ‘s avonds in de ambulance terug naar Freiburg.
We reden naar een kliniek in het centrum van Freiburg. Daar kregen we een eerste intake gesprek. Helaas was er geen plek in Freiburg en moest Matthijs door naar een kliniek in Emmendingen. We moesten lang wachten op de volgende ambulance. Omdat ik niet mee terug mocht met de ambulance naar Freiburg ben ik daar gebleven en heb een taxi gepakt naar huis. Het was vreselijk om alleen thuis te komen. Het was half 12 eerste kerst dag. Ik had nog niets gegeten en was volledig ontreddert, daar zit je dan alleen i.p.v. op je vakantie. Ik belde het noodnummer van de ANWB (eurocross) en onze beide ouders. Ik at wat en ging vervolgens maar proberen wat te slapen.
De volgende dag kon ik voor het eerst naar de kliniek in Emmendingen. Het bleek een rot eind reizen. Anderhalf uur met de tram, trein en lopen. Wel was het een mooi terrein. Ook later toen we de arts eindelijk spraken na de kerstdagen had ik er alle vertrouwen in dat Matthijs daar in goede handen was. Helaas is het toen bergafwaarts gegaan met Matthijs en moest hij kort daarop op een geloten afdeling opgenomen worden. Dit duurde gelukkig maar enkele dagen. Daarna begon het langzame herstelproces met medicatie en rust. Na 3 weken is hij echter ziek geworden en is er een tweede terugval geweest. We waren weer terug bij af. Inmiddels was ik het 3 uur reizen per dag wel aardig zat aan het worden en merkte ik dat het gemis van vrienden en de taalbarriere parten gingen spelen. Ik had steeds contact gehad met Eurocross en besprak met hen de mogelijkheden. Als we wilde konden we gerepatrieerd worden. Eerst overlegde ik met Matthijs en zijn arts. Er gingen nog 2 weken overheen maar uiteindelijk was het 8 februari dat we werden opgehaald door een Nederlandse ambulance en terug werden gebracht naar Nederland.
Het was een moeilijke beslissing. Natuurlijk staat de gezondheid van Matthijs voorop maar onze toekomst veranderde daarmee ook definitief. Je blijft hoop houden dat het snel weer over gaat maar ontkennen was niet meer mogelijk. We zouden een lange adem moeten hebben en daarvoor kun je het beste in vertrouwde omgeving zijn met mensen die je kunnen steunen. Het bleek de beste beslissing die ik had kunnen maken want het ging al snel beter met Matthijs in Nederland. Ook de informatie verstekking was veel beter en ik werd overal beter bij betrokken. Matthijs kreeg nu ook goede medicatie en hij mocht het weekend er op al voor het eerst naar huis. Helaas werd hij weer ziek in het tweede weekend dat hij naar huis mocht. (dat was vorige week) Hij is nu zonder terugval helemaal opgeknapt en we genieten nu van ons derde weekendje samen. Vrijdag hebben we te horen gekregen dat de ontslag procedure uit de kliniek in werking gezet wodt. Wanneer Matthijs definitief naar huis mag is nog niet bekend maar het zal niet al te lang duren. (2 a 3 weken)
Het is soms moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurd is. Met de diagnose manische depressie ben je er nog niet. Het is een stornis die nooit over gaat maar wel te controleren is met medicatie. Het betekent een ander leven gaan leiden met andere verwachtingen. Naar Amerika kunnen we niet meer en opeens zitten we weer thuis. Nu begint langzaam het proces van je realiseren welke aanpassingen er gemaakt moeten worden en met vallen en opstaan leren aan welke leefregels we ons moeten houden. Maar wat wel het belangrijkste is, is dat we elkaar hebben. We kunnen elkaar steunen op moeilijk momenten en er voor elkaar zijn. “Houden van” heeft opeens nog meer diepgang. De toekomst is dan wel anders maar niet weg. Het is nog allemaal erg onzeker wat wel en niet kan, maar samen slaan we ons er steeds doorheen. Daarvoor willen wij beide iedereen bedanken voor alle lieve kaartjes, emails en steun. Het is echt hartverwarmend en het heeft ons en mij zeker door moeilijke tijden heen geholpen!!! Met een speciale dank aan onze ouders die dagelijk nog altijd klaar staan.
Met het schrijven van deze eerste entry in een lange tijd zal ik weer een oude traditie oppakken en jullie op de hoogte houden via dit blog. Wil je verder wat meer informatie over manische depressie dan kun je surfen naar http://www.vmdb.nl/
Groeten jose
*In Duitsland was een een liedje dat heel populair was. “Anders als gepland” van Rosenstolz. Het staat bij mijn gadets. Het heeft mij steeds steun gegeven.
No comments:
Post a Comment