De telefoon.

Het is avond, hij gaat over, geen idee wie er nu zou moeten bellen. Ik krijg een bericht zoals je dat altijd krijgt, maar ik bedenk me die avond wat een impact een telefoon wel niet heeft in je leven. Het is gewoon een stuk plastic, mijne is zwart met grijs. En hij heeft wat verschillende knopjes en een schermpje, vrij simpel ding. Maar het is eigenlijk toch veel meer dan dat.

 

In afwachting zijn en staren naar je telefoon in de hoop dat je gebeld gaat worden zoals afgesproken. Ontroerd worden door wat je zojuist wordt verteld via dezelfde lijn. Of zenuwachtig ijsberend door de kamer met de telefoon in je hand totdat je wordt doorverboden om dat ene mooie hotel te reserveren. Giechelend met je partner aan de andere kant van de lijn zeggend dat hij eerst moet ophangen. En de vervelende verkoper die je veel makkelijker kan afpoeieren omdat je hem toch niet ziet. Nee een telefoon heeft bijna magische effecten op een mens.

 

Het is de brenger van het nieuws. Soms heel fijn en vertrouwd maar soms is het ook de boodschapper van onheil. Er gaat zo veel emoties door die plastic gaatjes. Hoop, kracht, fijne en verdrietige gevoelens. Raar eigenlijk het is maar gewoon een plastic ding. Ik realiseerde me dat mijn telefoon mij eigenlijk wel heel veel steun heeft gegeven in de afgelopen jaren en ik hoop dat hij deze functie ook nog wel even zal volhouden, samen met de ander aan de andere kant van de lijn… We keep in touch.

Liefs José  

Inspiratie opdoen

Inspiratie betekent letterlijk inademing, vond ik op het internet, maar voor mij dekt dat geenszins de lading. Ook het woord bezieling geld als betekenis voor inspiratie, zegt de van Dalen. Ik schrijf vandaag dan ook over inspiratie omdat ik deze veelvuldig heb opgedaan tijdens het organiseren van, en aanwezig zijn bij, de Internationale Korczak conferentie 2013 in Bergen aan zee van 2-5 oktober 2013.

Maar het blijft een lastig woord om de betekenis duidelijk te krijgen. Want is een inademen genoeg om blij te worden van binnen? Wanneer wordt een inademing nu precies inspiratie? En wat is dan precies bezieling? Heb je een ziel die gevoed wordt met nieuwe ideeën? Dat probeer ik vast te grijpen, het te bekijken van allerlei kanten, en een vast plekje te geven, zodat ik kan herkennen wanneer ik het weer tegenkom. Want o wat is het een heerlijk gevoel om geïnspireerd te worden!

Het voelt als een soort voeding voor je hersenen. Je praat met anderen. Je luistert naar hun verhaal. Je hoort de passie in hun stem. Het enthousiasme spat er vanaf! Je wordt gegrepen door wat ze aan je vertellen. Het gaat hier niet om nieuwe theorie, al hoewel dat er ook was, maar veel meer nog om; Staan voor waarin je geloofd, het juiste doen, creatief zijn, en doorgaan waar anderen stoppen. Je praat dan met elkaar over wat werkt in de praktijk, wat het voor jou praktijk kan betekenen en wat het met je doet als persoon.

Je wordt zelf ook enthousiast, het borrelt vanzelf omhoog, en je voelt je een onderdeel van het geheel. Het geheel dat in mijn geval de deelname aan de conferentie is, met mensen die stuk voor stuk zeer gepassioneerd zijn, in hun werk en met wat ze doen. Allemaal even warmhartig en berijdt hun kennis te delen met anderen. Geen egotripperij, maar oprechte passie waar ik als deelnemer van mocht meegenieten en van kon leren.

Zo heb ik geluisterd naar de verhalen van een groep uit Moskou die met mensen met een beperking werken op een rehabilitatie centrum en zulk mooi werk verrichten! www.oursunnyworld.com Of naar iemand die het niet eens is met wat er op het werk plaats vindt en naar oplossingen zoekt. De spontane creatieve uitingen tijdens de workshop ‘discover the clown within yourself’ die ik vrijdag middag gaf samen met mijn collega. Maar ook de mensen die de stap durfde te zetten om iets te doen wat ze nog nooit eerder hadden gedaan. En het waren ook zeker de personen die zo tussendoor even in de keuken kwamen kijken waar ik tijdens de conferentie te vinden was en deelde wat ze zojuist hadden gehoord en bijgeleerd.

Allemaal zijn ze even gepassioneerd over hun werk en waar ze voor staan. Ik heb daardoor nu wel 1000 ideeën in mijn hoofd, en dromen waarvan ik hoop dat ze allemaal gaan uitkomen. Maar wat ik vooral weer meeneem is hoe fijn het weer was om bij de conferentie aanwezig te zijn en in contact te zijn met deze allemaal even inspirerende en lieve mensen. Dus als je inspiratie zoekt… Het is niet heel gecompliceerd.

Houdt de website van de korczak stichting in de gaten voor de volgende conferentie.

Inspiratie gegarandeerd!!  

www.korczak.nl
                                                                   de deelnemers

                                                      en de personen van de organisatie

 

Onweer

Ik heb iets met wolken. In het bijzonder onweerswolken. Op dit moment hoor ik het in de verte al rommelen. Er is de afgelopen dagen een hittegolf aanwezig en nu komt in deze regio (zuid Holland) eindelijk de verlossende bui die alles weer een beetje kan voorzien van water. En mij dus van veel plezier. Maar wat is dat nou met die onweer?!

Het start al met de prachtige wolken die worden voortgebracht. Hoog in de atmosfeer blazen ze op tot prachtige creaties. Je ziet dan de bui letterlijk hangen, want het kan niet anders als dat het gaat knetteren. De meeste mensen zorgen dan dat ramen en deuren gesloten worden maar ik. Ik ga dus een mooi plekje uitzoeken op het balkon onder de overkap.

Ik speur de horizon af op veranderingen. Soms is het, het uitblijven van de wind, de eerste koele bries, het gerommel in de verte dat voorspeld dat er een zeer actief front aan komt. Langzaam voel je de spanning stijgen. Vervolgens worden stil. Straten worden leeg. Iedereen is in afwachting van wat gaat komen. Het begint te regenen. De wind trekt aan. Het voelt alsof je nu in een stoomversnelling komt. En daar is die magische flits… Wie zag ‘m? sloeg ie  in en hoeveel seconden zitten er tussen de flits en het gerommel. Altijd leuk om te weten hoelang je nog hebt voordat de storm echt boven je is. 

Op dit moment valt de eerste verkoelende regen neer het gerommel zwelt al aan. Straten zijn leeg… Kom maar op ik ben er klaar voor.  
Groeten jose

 

 

Cherida,... speciaal voor jou.

Daar ben ik weer,… terug van weggeweest. Zo kan je het wel noemen. Het is niet zomaar dat ik ben weggeweest. Ik ben een van mijn beste vriendinnen verloren. Ik kende haar al vanaf de 1^e klas MBO. Tja ik draai er niet omheen. Het is zoals het is. Maar het deed wel verrekte zeer. Een dat zeer maakte dat mijn brein even op pauze stond voor blogs. Ik had het zelf eigenlijk niet eens door. Totdat nu de gewone zaken weer hun weg terug weten te vinden in mijn brein. Zoals het schrijven van mijn blog. Maar voordat ik daar weer mee verder ga wil ik eerst nog even mijn aandacht richten op de afgelopen periode en mijn lieve vriendin.

(deze foto is genomen op haar huwelijk een prachtige dag!)

 

Ik schrijf normaal niet over anderen hun leven, in elk geval niet als ik ze persoonlijk ken. Maar daar komt vandaag dus een uitzondering op. Mijn lieve vriendin Cherida. Voor vele bekend als cher. Ze was pas 35 en nog in de bloei van haar leven. Maar de rot ziekte ‘borstkanker’ sloeg eerder al een keer toe en hij herpakte zich stevig deze keer. Steviger als we hadden gedacht. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ze doorstond het allemaal even dapper en sterk met een brede glimlach op haar gezicht. En ondertussen probeerde we samen met elkaar te leven alsof er gewoon weer een morgen kwam. Zo redde we het best een hele tijd.

Maar zo onvermijdelijk als het was, kwam er een dag dat er voor haar geen morgen meer kwam. Ik stapte net in de auto om naar haar toe te gaan toen mijn mobiel over ging. Het was het telefoontje dat je niet wilt krijgen, maar eigenlijk ook wel had verwacht.
Na wat andere ingelicht te hebben ging ik opweg naar haar. Ik zal die rit nooit vergeten. Het was de laatste keer dat ik naar haar toe kon rijden, ook al was ze er  dan niet meer.

De automobilisten zullen wel gedacht hebben, sentimenteel typje daar in de auto, maar het deed me niks. De tranen stroomde over mijn gezicht die laatste rit. Met het nummer van eva Cassidy – Fields of Gold, op repeat. Net je vriendin van 35 overleden,… veel te vroeg,… heel heftig! Luister mee:  Eva Cassidy Fields of gold

De rest van de week was ik sterk. Sterker dan ik dacht. Haar man en zoontje ook zo sterk!! en samen met twee hele goede vriendinnen en de familie hebben we ons door de week geworsteld, tot aan haar begrafenis. Begrafenissen en definitief afscheid nemen is gewoonweg klote! Maar deze keer was het wel heel erg mooi. Ze had het zelf nog geregeld en het was echt een afspiegeling van haar persoonlijkheid. Met mooie woorden en een traan en een lach. Een waardig afscheid van een echte topper!! Dat zeiden we altijd tegen elkaar. 

Nu is ze begraven op een hele mooie plek, en vinden de mooie herinneringen ook weer hun weg. Ze is overal eigenlijk nog een beetje bij, denk ik vaak. Er zullen wel geen nieuwe herinneringen meer bij komen met haar maar ik ga de herinneringen die ik heb heel erg koesteren! En ook ga ik er vele bijmaken. Niet dat ik het haar nog kan vertellen, maar gewoon voor mezelf. Om te herinneren dat het leven te kort is om het weg te laten vloeien zonder betekenis. Geniet geniet geniet!!!, en carpe diem - voor iedereen. Dat laatste was haar lijfspreuk. En ik ga jullie er dan weer over vertellen op dit blog. Zodat ik het zelf ook niet kan vergeten wat voor herinneringen ik allemaal heb… Rust zacht lieverd, vergeten wordt je niet, wel gemist!
Jose.

(Dit kuntwerk maakte we voor haar omdat ze het zo mooi vond op een dag die we eigenlijk met elkaar hadden moeten vieren maar toen was ze al te ziek. De blik in haar ogen toen we het haar gaven was echte fantastisch een maakte alsnog een mooie dag en herinnering een paar dagen later.)

Huishoudbeurs hoop

Ik lees net het bericht op nu.nl dat de huishoudbeurs minder bezoekers heeft getrokken. Zo’n berichtje zet me dan aan het denken…

Ik was laatst op weg naar een vriendin toen ik langs de Rai in Amsterdam reed waar de huishoudbeurs werd gehouden. En je weet langs Amsterdam rijden is altijd risico op files, dus ook zo deze keer. Maar wat schetste mijn verbazing. Het was een file voor de huishoudbeurs. De 4 rijstroken die daar zijn waren allemaal aangepast naar de 50 km snelheid. En met deze snelheid kun je je buurman/vrouw automobilist aan een analyse onderwerpen. Het betrof veel kleine autootjes, merk Suzuki of Opel. Veelal gevuld met twee of meer vrouwen die hevig pratend en gebarend naast elkaar zaten. Eerst denk je nog: ‘dat zie je niet vaak’, maar als je dan even later bij de afslag rai voorbij komt, snap je het. Het zijn de huishoud dames.

Ik geef toe ik was ook een huishoud dame.
Wat is er nou heerlijker dan in een grote, nee… super grote ruimte te zijn met de nieuwste snufjes, make-upjes, schoonmaak truckjes en lekkerste hapjes alles om gratis uit te proberen. Daar gaat een vrouwenhart sneller van kloppen, toch?

Maar tja je bent dus niet de enige in die grote ruimte. Misschien zijn net als mij wel meer vrouwen dit jaar uiteindelijk gestopt zijn met komen omdat het wel erg druk is, en sommige dames wel heel actief vooraan proberen te komen. Je kent vast wel de verhalen van kinderwagens die worden ingezet, dodelijke blikken als er dan uiteindelijk een hapje klaargemaakt is na een half uur wachten met 4 vrouwen tegen je aan gedrukt in een rij.  
Nee, dat is geen pretje.

Maar er is hoop aan de horizon, zo bleek dus vandaag. Er zijn dus minder bezoekers gekomen!! Zal het dan volgend jaar wel het proberen waard zijn?
Groeten José

Een dagie Amsterdam

Het was al echt tijden geleden dat ik voor het laatst in mijn “hometown” was geweest om gewoon eens een lekker stukje langs de grachten te slenteren. Vandaag werd de dag. Ik had niet beter kunnen kiezen want ik reed weg met grijze lucht en kwam aan met een stralend zonnetje. Het zelfde gold voor mijn humeur.

Ik parkeerde mijn auto bij een metrostation waar ik vroeger vaak kwam. Dus eerst even langs de vertrouwde bakker. De toen o zo bekende brillenwinkel bleek er ook nog steeds te zitten. Leuk!
Ik stapte op de metro met als doel goed om me heen te kijken en Amsterdam(er)s op te snuiven. Het leuke van Amsterdam is dat er een ander publiek is dan waar anders in Nederland. Het is een mengelmoes van culturen, kleuren, kleding, stijlen en leeftijden door elkaar heen, waarbij het lijkt alsof de een nog cooler wil lijken dan de ander. (vooral het oudere vrouwtje met platinablond haar en een roze tas deed goed haar best om op te vallen.) En ik keek hier naar vanaf een afstandje. Het valt je op dat het anders is dan anderen steden, maar wat is dat anders nu precies? Daar probeerde ik een antwoord op te vinden vandaag. O ja en natuurlijk een nieuwe tas, die wil ik ook vinden.

Ik stapte uit bij centraal. Daar zijn vooral de toeristen aanwezig. Je herkent ze doordat ze weglopen vanaf het centraal met koffers of er naar toe lopen en stoned zijn al dan niet met koffers. Tja daar zal Amsterdam voor de vele wel om bekend staat maar daar kwam ik niet voor.  Ik startte de tocht bij het Damrak, de Bijenkorf, gevolgd door de Damstraat en Hoogstraat naar het Waterlooplein. Op het Waterlooplein zou het toch moeten lukken wat Amsterdams op te snuiven. Maar nee een groep West-Vlamingen maakte net de markt onveilig. “Schoon kleedje” hoorde je her en der. Wel leuk want de Belgen genieten ook mijn interesse, maar daar kwam ik ook niet voor…

Dan via de beste chocolatier (moest natuurlijk wat proberen) en het l’europe hotel (mijn oude werkgever) naar de Kalverstraat. Via de beste Vlaamse frieten met mayo naar het Leidseplein en door naar de Jordaan. In de Jordaan heb ik gewoon gelopen waar de zon was om uit te komen bij een heel leuk klein café met overheerlijke cappuccino. Daar hoopte ik het Amsterdamse te ontdekken. Maar helaas er zat een groep vriendinnen uit wassenaar of omgeving. Het valt nog niet mee dat anders te ondekken…
Omdat ik het nog niet zat was ben ik via singelgracht weer terug gelopen naar het Waterlooplein. Tegen die tijd begonnen mijn voeten wel zeer te doen en had ik rode blossen op mijn wangen van de kou en zon. Tijd om de balans op te maken in de metro terug naar mijn station.

Amsterdam is gewoon hip en modern, zonder dat er een leeftijdsgrens is. En anders zijn is er een must. Liefst met zulk apart mogelijke creaties en een bijzonder accent. Maar er is niet één specifieke stijl, alle stijlen zijn er, en alles is oke. Wees gewoon jezelf maar dan in een aparte versie dan zit je altijd goed. En vergeet niet de invloed van buitenaf door alle toeristen al dan niet Nederlands of van verder weg. Je bent gewoon ook altijd op vakantie in Amsterdam. En zo merkte ik! In Amsterdam winkelen, vraagt om een extra beetje voor jezelf zorgen zoals je dat ook op vakantie doet.

Ik heb in elk geval goed mijn best gedaan. Met mijn nieuwe “hippe” handschoenen, flink wat lekkere chocolade ingeslagen en een mooie sjaal. Voor die tas kom ik gewoon snel weer een keer terug. Dat heb ik dan natuurlijk dik verdient J    
José

Japanse nieuwe

Ik stap de garage binnen. Daar staat ie al. Trots glimmend lijkt hij naar me terug te lachen. We handelen snel het papierwerk af en ik mag naar ‘m toe. Wow,… helemaal van mij hmmm ons bedoel ik natuurlijk J.

Eerst rij ik de eerste twee kilometer naar huis. Uiterst voorzichtig natuurlijk. Het is druk en ik zie overal potentiele autobeschadigers, he niet te snel langs me rijden en heb je wel gezien of er genoeg afstand is? Het gaat goed, natuurlijk gaat het goed, maar ken je dat gevoel van voorzichtigheid vermengd met een gevoel van trots waarmee je zo zuinig om wilt gaan. 

Als ik eenmaal voor de deur geparkeerd sta begint de ontdekkingstocht. Nieuwe knopjes, een in hoogte verstelbare stoel (das nieuw) nog geen favoriete zenders op de radio. Als eerste gaat mijn favoriete cd in de speler. Ik heb speciaal voor de gelegenheid een pak auto drop gekocht, een beetje om het te vieren, inwijden zal ik maar zeggen. Alles ruikt zo nieuw, het dashboard glimmend in de zon. Wow daar is ie dan mijn tweede nieuwe auto…

Ik stap uit en loop een rondje rondom. Er zitten mistlampen voor, ook nieuw en metalen velgen en een trekhaak! Voor de toekomstige fietsendrager, dat wilde ik al zo lang.

Ik probeer de sloten uit, kijk onder de kap. Open de achterbak. Een in delen neer te klappen achterbank, dat komt vast een keer handig uit. Ik leg mijn vaste spulletjes neer motorolie, de ruitenwisselvloeistof, gevarendriehoek. Alles is eigenlijk zo vertrouwd maar net even anders, net even frisser en fruitiger.

Ik maak een ritje met mijn nieuwe trots. Er staat pas 12 kilometer op de teller. Draai de sleutel om en we zijn onderweg. Soepel rijd ik door de bochten, in zijn vrij rolt ie alleen maar door. Heerlijk. Een verbruik van 1 op 22 zegt de fabrikant, maar dat is wel lastig zo’n goeie ‘nieuwe rijder’ ben ik nu ook weer niet. Maar op dit moment wel. Niet te veel toeren maken, das vast niet goed. Ik ga zuinig op je zijn, en we gaan samen een hoop plezier maken. Heerlijk een nieuwe auto.

José